Tarnów Grodkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tarnów Grodkowski
wieś
Ilustracja
Kościół św. Anny
Państwo

 Polska

Województwo

 opolskie

Powiat

brzeski

Gmina

Grodków

Liczba ludności (2011)

499[2]

Strefa numeracyjna

77

Kod pocztowy

49-200[3]

Tablice rejestracyjne

OB

SIMC

0495355

Położenie na mapie gminy Grodków
Mapa konturowa gminy Grodków, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Tarnów Grodkowski”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Tarnów Grodkowski”
Położenie na mapie województwa opolskiego
Mapa konturowa województwa opolskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Tarnów Grodkowski”
Położenie na mapie powiatu brzeskiego
Mapa konturowa powiatu brzeskiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Tarnów Grodkowski”
Ziemia50°42′14″N 17°23′51″E/50,703889 17,397500[1]

Tarnów Grodkowski (Tarnawa, niem. Tharnau bei Grottkau) – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie brzeskim, w gminie Grodków[4].

1 stycznia 1973 część Tarnowa Grodkowskiego włączono do Grodkowa[5].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie przynależała do województwa opolskiego.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[6]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 139050
  2. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2016-09-23].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1288 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  5. Dz.U. z 1972 r. nr 50, poz. 327
  6. Rejestr zabytków nieruchomych woj. opolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 11. [dostęp 2015-03-09].